Het is baie lekker hier in Suid-Afrika!

Hoi allemaal,

Op stage is het kuiswerk nu volledig verleden tijd sinds de week van 10 maart. Mijn mentor beloofde me sociaal werk te laten doen, en dat is ook gelukkig datgene wat ik heb gekregen. Het was een bewogen week in elk opzicht, omdat ik nu dingen gedaan heb die ik nog nooit eerder heb mogen doen, dus is best wel exciting!

First things first, ik heb van mijn mentor de verantwoordelijkheid gekregen om een fonds-inzamelings-campagne naar de gemeenschap te promoten, waar ik naar mijn aanvoelen volledig autonoom keuzes mag maken.
Het project noemt “Tekkie Tax” en is uit de grond gestampt door een succesvol bedrijf dat in het verleden een grote reputatie heeft opgebouwd hier in Zuid-Afrika met andere projecten. Het grote kader bestaat erin dat er op grote schaal in Zuid-Afrika fondsen worden ingezameld voor kinderenwelzijn (waar onze organisatie onderdeel van uitmaakt), dierenwelzijn, familiezorg, mensen met beperkingen, en ga zo maar door.

Die fondsen worden ingezameld aan de hand van bepaalde producten die zoveel mogelijk verkocht moeten worden aan de bevolking. Het gaat om originele stickers die je op je kleding kan aanbrengen, of zelfs op je gsm-toestel kan laten zetten. Er zijn ook zogenoemde Tekkie Tags die in pakketten verkocht worden waarin je een groene en oranje schoenveter kan terugvinden met een eigen sticker. Als je ‘groot’ wil gaan kan je ook golfshirts kopen dat het derde en laatste product voorstelt.

De campagne bestaat erin om vanuit onze organisatie partners te zoeken die wensen mee te werken om dit hartverwarmende initiatief vorm te geven. Ik ben dan ook op het idee gekomen om naar mijn universiteit toe te stappen met het voorstel. Ik ben erachter gekomen dat er binnen de universiteit een ‘caritas’-organisatie is terug te vinden, waarin het bestuur uit niets anders dan sociaal werk studenten bestaat vanuit alle studiejaren.
In mijn contact met deze organisatie had ik een afspraak gemaakt met een student die in het bestuur zit, en me eerst persoonlijk wou horen alvorens het aan het voltallige team te laten zien. Ik wist haar te overtuigen van het leuke idee, dat vooral een origineel concept heeft dat haar wel interesseerde. In dat gesprek nodigde ze me dan ook meteen uit om naar de bestuursvergadering te komen om daar het project aan het team voor te stellen. Ik ging daar meteen op in, en een goed uur later zat ik in de vergaderzaal omringd door een 10-tal studenten in kostuumoutfit.

Ik wist bij mezelf: “This is it. Nu moet ik mijn overtuigingskracht laten spreken aan iedereen.” En dat heeft een goed resultaat opgeleverd! De studenten waren enthousiast over het project, en lieten me dan ook meteen weten dat ze mee willen doen. Mijn dag was gemaakt, zoveel is zeker. Op deze manier kan ik ook mijn stagementor blij maken met iets dat ik zelf heb kunnen verwezenlijken, dus niets dan goed wat dat betreft.

Het is ook mooi dat ik die week mijn eerste echte pleegouder-screening heb mogen doen. Op een gegeven moment tijdens onze huisbezoeken met de auto, kwamen we op een bepaald moment aan een volgend adres aan, en mijn stagementor zei ineens dat Wouter deze screening voor zijn rekening zal nemen. Dat kwam een beetje als een verassing op dat ogenblik, maar ik wist dat gevoel meteen van me af te schudden. Het interview is voor een eerste keer goed verlopen naar mijn bescheiden mening. Het is natuurlijk wel wat afwegen hoe de vragen gesteld moeten worden, maar uiteindelijk kwam ik er wel. Na de vragenlijst kwam de inspectie van het huis wat hier algemeen genomen goed was.

Op die dag hadden we serieus wat tijd gestoken in alle huisbezoeken: we begonnen om half 10 in de voormiddag en kwamen om 15u30 terug op de organisatie. De taferelen die je in die zes uren hebt gezien zijn echt wel opzienbarend. Er was een huishouden waarin een vrouw zonder elektriciteit leefde, en totaal geen eten meer in huis had. We zijn dan voor haar eten gaan halen in de lokale tuck shop wat een klein warenhuisje is waar je redelijk wat basisvoedsel en drank kan kopen.
Er was ook een bezoek waarin ik zelf een bijdrage heb kunnen leveren. We reden naar een huis met het idee om de omgeving te gaan inspecteren, omdat er een vermoeden is dat het huishouden verwaarloosd is en niet optimaal is om kinderen in op te laten groeien. We stopten onze auto vlak voor een poort waar zo’n 8-tal honden stonden te springen en te blaffen om ons schrik aan te jagen. De bedoeling was om het huis te gaan inspecteren en met de betrokken personen te gaan praten. Omdat mijn collega’s het niet onder de markt hebben met honden, ben ik zelf het huis gaan inspecteren, terwijl mijn collega’s met de minderjarige dochter praatten. Ik zag een huis dat overvol met rommel lag. Je moest niet ver zoeken om sigarettenpeuken te vinden, de kasten in de slaapkamers waren niet meer toe te krijgen omdat alle kleren en spullen er uitpuilden. Alles wees naar een totaal gebrek aan hygiëne. De keuken zag smerig, er hing een stinkende geur overal. Nadien diende ik aan mijn collega’s te zeggen wat mijn standpunt is of dit een goede omgeving is voor 3 kinderen in op te voeden. Je kan al raden wat ik dacht: niet ok.

Ik heb deze week ook mijn twee eerste zelfstandige cliëntgesprekken gevoerd vanuit mijn office. Ik nodigde de cliënten uit om wat meer achtergrond te krijgen over de woonomstandigheden, identiteit en onderlinge relaties binnen het huishouden. Op die manier kan ik een beter verslag schrijven voor de kinderrechtbank die op basis van onze bevindingen een beslissing nemen voor de toewijzing van de pleegouder.
Gesproken over kinderrechtbanken, heb ik deze week ook voor het eerst een aantal zittingen mogen bijwonen wat ik zeer interessant vond. De zittingszaal is zoals jullie waarschijnlijk wel weten niet zo chic als in België. Het lijkt een gewone kamer waarin vooraan een brede houten bureau staat waar de magistraat achter zit. Je hebt vier brede houten banken waar de betrokkenen en de sociaal werkers zitten. En aan de zijkant heb je de griffier, en een tolk die vertaalt aan de mensen wat er gezegd is geweest door de magistraat. Ik heb een vertaling gezien van Engels naar Afrikaans. Wat ik ook superboeiend vond in de daaropvolgende zitting, was dat ik perfect verstond van wat de magistraat in het Afrikaans aan het zeggen was, wat dus zeker geen probleem is wanneer je een Vlaming bent.
Nu even wat anders, buiten mijn stage-ervaringen. Ik begin goede contacten op te bouwen met bepaalde mensen, succesvolle mensen in mijn ogen. Om je een idee te geven van één bepaald iemand: de “President for international students”. Best wel cool als je zo’n titel krijgt toebedeeld binnen onze universiteit. Hoe leerde ik hem oorspronkelijk kennen? Het eerste contact ontstond bij mijn bezoek aan de lionfarm een goede maand terug. Op het einde van ons bezoek, kwam een nieuwe groep binnen voor de rondleiding waar hij dus tussen zat. Terwijl we de guestbook aan het ondertekenen waren vroeg hij ons ineens wie we waren, waardoor een hele conversatie op poten kwam. Toen we hoorden dat hij de internationale studenten vertegenwoordigt, maakte hij ons meteen duidelijk dat als we problemen ervaren met eender wat, dat we hem konden aanspreken. Het leek wel alsof hij een zekere daadkracht in zijn functie beschikt wat wel sterk is.
Uiteindelijk kreeg ik zijn gsm-nummer met de boodschap om binnenkort samen iets te gaan doen in Potch.

Vandaag (29/03) heb ik met hem al in Potch locaties gaan uitchecken, is hij bij ons thuis langsgekomen om mee te braaien, en ben ik al 3 keer zijn huis gaan uitchecken om gezellig te braaien, iets te drinken en boeiende gesprekken te houden.

Om een wat vollediger profiel te schetsen van de “President”, hij is 29 jaar, is de CEO van een investeringsbedrijf gevestigd in Noorwegen. In zijn middelbare opleiding heeft hij aan het einde van zijn studies twee jaar in het leger gediend, waarin hij zelfs deelnam aan operaties in Afghanistan. Even ter duiding: de legerdienst is een keuze van hem, maar het is iets dat wel degelijk in het Noorse onderwijssysteem van toepassing is.
Op de universiteit studeert hij niet in de zin van: “Ik volg deze opleiding om een master-degree te halen”. De man volgt cursussen in veel uiteenlopende studierichtingen met als doel om meer kennis te beschikken over van alles en nog wat. Hij studeert dan ook in Potch al voor een aantal jaren hier.

Oké dan nog een andere persoon waar ik tot hiertoe al aardig wat plezier mee heb gemaakt. Christian is een “Zuid-Afrikaanse Duitser” met de klemtoon op het Zuid-Afrikaanse. Het Duitse benadrukt enkel het feit dat hij de Duitse taal machtig is, maar de cultuur niet (die is namelijk puur Zuid-Afrikaans). Ik kwam met hem in contact via Elize (waarvoor nen dikke merci naar u gericht), de studente die vorig jaar net hetzelfde deed als ik nu aan het doen ben.
De eerste kennismaking was op de universiteitscampus waar ik de kroeg “Drakenstein” voor het eerst heb mogen aanschouwen. Het is een groot en gezellig café, met een rokers –en niet rokersgedeelte (waarvan het eerste deel serieus gevuld is). Hij bracht toen twee van zijn hostelvrienden mee om een pintje te gaan drinken. Het was een aangename babbel waarin het één en ander is uitgewisseld. Leuk detail: de universiteit brouwt zijn eigen bier wat wel deftig is maar sowieso niet de kwaliteit in België overstijgt.

Op dinsdag 11 maart kwam hij met zijn Zuid-Afrikaanse-Duitse vriend naar ons huis om een braai te houden. Hij bracht zijn eigen boerewors mee vers vanuit de farm. We hebben dat vlees uiteindelijk in een shakalaka-saus gedraaid en met brood opgegeten. Meer dan geslaagd zeker gezien mijn liefde voor shakalaka groot is.

Zaterdagavond 15 maart: een avond om in te kaderen! Ik sprak met Christian af op de universiteit om een biertje te gaan drinken in de kroeg. Nadien bracht hij me helemaal naar zijn “koshuis” zoals ze hier zeggen, wat een hostel voorstelt op de universiteitscampus.
Op de Potchefstroomse campus zijn er 28 hostels (14 voor mannen en 14 voor vrouwen). “Hombre” waar Christian bij hoort is één van de kleinste hostels met zo’n 200 personen erin.
Anyway, de avond bestond uit een verjaardagsfeestje van iemand in zijn hostel. Telkens wanneer zoiets wordt gedaan mag er volk uitgenodigd worden van andere hostels, zelfs volk dat niet op de campus zit mag er naartoe. In het hostel vind je een centraal gelegen zaal waar een bar is, en buiten rond het gebouw rand-entertainment wordt voorzien. Kenmerkend voorbeeld daarvan was het beerpong-spelletje waar een aantal zielen zeer geconcentreerd op aan het spelen waren. Nog nooit eerder heb ik bij dit spel een zelfgemaakt spelbord gezien wat toch wel origineel is. De foto zal het u duidelijk maken.
Op een gegeven moment heb ik het spel gespeeld met een Zuid-Afrikaan, en jawel we hebben gewonnen!! Mijn teamgenoot is nu zelfs tot een contact uitgegroeid. Hij is geïnteresseerd in internationale mensen, en wil meer weten over “Leven in Europa”. Kan dus alleen maar beter gaan vanaf nu..

Christian liet me tijdens die nacht echt zien hoe het koshuis eruit ziet niet alleen bouwkundig, maar ook op cultureel perspectief. Voor eerstejaarsstudenten werd er echt een heel strak regime gehanteerd, waarin zij prestaties moesten leveren om respect te verdienen van hun koshuis-genoten. Het heeft veel weg van leger-tradities. Ter illustratie: 3 à 4 weken voor de start van het academiejaar moesten de eerstejaarsstudenten naar hun hostel gaan, waarin de drilperiode begon waarin ze bijvoorbeeld buiten op een pleintje in formatie moeten staan exact zoals in het leger. Gehoorzaamheid is de sleutel tot respect van anderen, zoveel is zeker.
Het ziet er dus zo naar uit dat ik nog wel wat plezier ga mogen beleven in zijn gezelschap. Oh ja, Elize, je pakketje Belgische chocolade is aangekomen bij zijn bestemming. Dus je kan op je twee oren slapen.

Maandagavond 24 maart 19u: de halve finale rugby van onze universiteit tegen die van Port Elizabeth voor de Varsity Cup. Het toernooi nadert zijn absolute climax, en die avond was ik getuige van een superspannende match waar de standen enkele punten van elkaar verschilden. Iedereen die iets van sport afweet, zal ongetwijfeld weten dat er zo van die matchen zijn dat de ploeg waarvoor je supportert enkele punten achter staat op de tegenstander, en er nog maar weinig tijd over is om daar iets aan te veranderen. Enkele minuten voordat de reguliere speeltijd over is, zag je onze ploeg alles op alles zetten om toch maar die laatste try of schop te kunnen doen om zo terug de leiding te pakken. Terwijl het erop leek dat het over en out zou zijn, kwam er ineens een geschenk uit de hemel. We kregen een strafschop toegewezen op de helft van de tegenstander, op een plek waarvan je zou zeggen: “dat moet zeker lukken”. Maar op dat ogenblik is de mentale druk die op de schouders van de speler terecht komt iets onwezenlijks. Op het moment dat de schop genomen zou worden werd het echt letterlijk muisstil in het hele stadion. Duizenden mensen die geen kik gaven. Je kon enkel de draaiende camera’s en televisieschermen horen die een piepklein geluid maken. Dat live mogen ervaren is echt indrukwekkend. En dan komt de moment of truth: doet ie het of doet ie het niet? Van zodra de trap op de bal werd gegeven zag je meteen de rugbybal een curve maken die perfect naar zijn doel rees.. Je hoort de kelen van duizenden mensen openscheuren, je zag mensen springen en elkaar knuffelen, gewoonweg pure levensvreugde. Eerlijk gezegd: als je dit allemaal met je eigen ogen zag gebeuren, je wordt er stil van, omdat het zo onwijs schitterend was hoe moeilijk deze zege was en de manier waarop de poort naar de finale werd opengebeukt.

Dinsdagavond 25 maart ben ik omwille van een speciale reden op een beerfest beland op Potch Dam, een stukje groen ergens afgelegen. Ik kwam daar terecht omdat ik een pakje vanuit België van de vorige Belgische student in Potch ging bezorgen aan mijn goede vriend, die één van haar beste vrienden was tijdens haar tijd hier in Potch. Elize: je kan bij deze dus op je twee oren slapen.
Anyway back to the event: Ik kwam terecht op een weide met een vrij net muziekpodium en daarvoor niets dan lange tafels en banken overbevolkt door studenten. Het leek wel een grote kroeg maar dan gewoon in een open weide. Een hele avond heb ik aan een dichtbevolkte tafel gezeten, met een hoop mensen die bier drinken en liedjes zingen. En leuk detail: aangezien mijn vriend een trouw lid van de plaatselijke cantusgilde van onze universiteit is lag er ook een muziekboekje waarin liedjes werden gezongen zoals deze in mijn chiro-verleden werden gezongen. In dat boekje zijn bepaalde Nederlandstalige nummers terug te vinden die ik vanuit dit verleden goed ken. Om een voorbeeld te geven: De Vlaamse Leeuw. Hoe zalig voel je je als Vlaming als je kan zeggen dat je de Vlaamse Leeuw hebt gezongen op Zuid-Afrikaanse bodem?! De vlag was zelfs daar aanwezig, waarop ik als Vlaming natuurlijk fier op sta te pronken.

Die avond heb ik ook via mijn vriend andere nieuwe mensen leren kennen waar ik in een vingerknip een ongelofelijk goed contact mee heb opgebouwd. Nu exact één dag later is het op een punt gekomen waarin ziek veel Whats-app berichten over het weer zijn gegaan. Die berichten leiden naar een next event: leuke plekken in Potch gaan opzoeken en socializen (wat ze uiteraard hier in Zuid-Afrika uitstekend kunnen). To be continued.



Volgende agendapunt: de aankoop van mijn nieuwe hiking-schoenen. Ik heb hier in Potch een geweldige winkel ontdekt genoemd Capeunionmart. Het ligt perfect in dezelfde lijn met een winkel als AS Adventure. Deze winkel verkoopt deftige trekrugzakken, schoenen, survival materiaal, tenten,… Aangezien ik wel een groot nut zag in nieuwe deftige trekschoenen te kopen, heb ik voor mezelf een statement gemaakt: dat zijn de schoenen waarmee ik naar de Drakensbergen ga, waar ik parken mee ga bewandelen waarvan het Krugerpark een belangrijke onderneming van zal zijn.
Om iets te vertellen over de schoenen: het zijn echt heel stevige stapschoenen die waterafstotend werken, zeer licht aanvoelen wanneer je aan het stappen bent, dankzij een heel praktische technologie die is ingebouwd. Wanneer je bijvoorbeeld een rots bergopwaarts aan het beklimmen bent voel je niet dat er meer druk op je voeten terechtkomt, wanneer het heel vochtig is, gaan je schoenen niet zwaarder wegen omdat er water all over the place is. De verkopers hebben me gewezen op het feit dat veel van hun personeel de schoenen zelf ook gebruiken wat toch een geruststelling is. Nu zal je zeggen: wat kost dat grapke? Ongeveer 100 euro wat toch een mooie prijs is voor heel deftige trekschoenen.

Dan nog iets leuks waarover bijna iedereen wel iets van gezien zal hebben op Facebook: het skydive event in Parys. Het film –en fotomateriaal vertelt je bijna zo goed als alles, maar er kan toch iets meer over verteld worden.
Ik was samen met een 7-koppig gezelschap uit Finland naar daar gereisd. Het dorp is niet groot of speciaal, maar het skydiven geeft toch een totaal nieuwe dimensie aan het geheel. We kregen in het begin een groepsinstructie waarin een aantal handelingen werden uitgelegd die je moet doen wanneer je uit het vliegtuig met je benen hangt, en wanneer je je handen op je borst moet houden wat niet langer dan twee seconden duurt. Het vrije-val gedeelte in het begin is sowieso het beste stuk van de hele ervaring. Je valt naar beneden tegen 230 km/uur voor een twintigtal seconden. Wanneer de parachute in werking is kan je ook wel zotte toeren ronddraaien en zie je mooie landschappen.
Ik was als eerste gesprongen van het hele gezelschap, wat ik ook wel het beste vond omdat ik echt zo snel mogelijk wou ervaren hoe het is om dit te doen. Ik wil het hoe dan ook nog eens terug doen, misschien wel ergens anders.

We zijn aanbeland aan het Madiba-momentje. De quote van dit verslag kadert binnen een ervaring tijdens mijn stage en de klemtoon legt op hoe belangrijk onze kinderen zijn in de samenleving.
Ik was met mijn collega’s op een workshop die handelde over het superviseren en monitoren van kinderrechten. Toen de presentatrice vroeg hoe belangrijk kinderen voor onze samenleving zijn, twijfelde ik geen moment om te vertellen dat de opvoeding van een kind fundamenteel bepaalt hoe die persoon zijn toekomst eruit zal zien. Een goede opvoeding zorgt voor een goed schooldiploma die vervolgens goede kansen op de arbeidsmarkt biedt. Kinderen dienen onze generatie op te volgen en het werk binnen de samenleving voort te zetten. Zonder een goede opvoeding kan het allerlei foute richtingen opgaan, wat ik in mijn praktijk zie terugkeren. Zuid-Afrika kent een enorme armoede dat resulteert in misbruik, verwaarlozing, enzoverder. We kunnen dus niet genoeg de klemtoon leggen op een goede opvoeding, dat hier toch echt wel superbelangrijk is.

“Our children are the rock on which our future will be built, our greatest asset as a nation.” – Nelson Mandela