This is it!

Liefste mensen,

Ik kan me ongetwijfeld indenken dat het voor velen van jullie een ware lijdensweg is geweest om in een periode van zo’n 2,5 maand niets meer gelezen te hebben van mijn wonderlijke avonturen in Zuid-Afrika.

Wel, als je in mijn schoenen moest gezeten hebben, dan dit is wat maakt dat het zolang op zich heeft laten wachten:

• een bachelorproef (met andere woorden eindwerk) dat schriftelijk volledig op punt moest worden gesteld en een rampzalig grote werklast dat daarbij kwam kijken
• een levenscultuur waarin je meer dingen buiten doet dan vele uren achter een bureau teksten typen (het is ook maar één keer in je leven hé vergeet dit zeker niet!)

Maar anyway, dit is niet wat jullie zal interesseren. Het onderstaande hopelijk wel.

Vandaag 14/06/14 vind ik mezelf terug in Lier, waar ik me sinds eergisteren terug thuis mag voelen. Tijd dus om een balans op te maken van wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen maanden.

Business comes before pleasure, dus laten we openen met de stage op Child Welfare. Om het kernachtig te formuleren: het is voor mij de beste stage-ervaring geweest in mijn volledige leven.

Ik heb ontzettend veel geleerd en heb deel mogen uitmaken van een team dat me van begin tot einde altijd heeft gesteund. De laatste dagen voor mij waren er om in schoonheid af te sluiten. Ik heb van mijn collega een Afrikaanse shirt gekregen wat ik altijd super vind om terug mee te nemen naar België. Op mijn laatste werkdag heb ik met zowat iedereen die betrokken is bij de werking (goed voor 10 personen in totaal) een laat me zeggen afscheidslunch gekregen, een eervolle speech gekregen van mijn mentor met een geschenk erbij. Het geeft gewoon aan hoe hartverwarmend deze mensen voor mij zijn geweest. Ik kon rekenen op hun, en zij konden rekenen op mij, we hebben elkaar dus zeker versterkt.

Hoogste piek in mijn prestaties daar was zonder enige twijfel de fondsinzamelingscampagne die ik voor het grootste deel zelf gedragen heb. Ik heb mezelf ten volle gegeven in het aangaan van contacten met bedrijven, scholen en de gemeenschap in het algemeen. Ik heb daarin gemerkt dat vele mensen begaan zijn met welzijn voor kinderen en ons daarin wilden steunen. Het aanbrengen van stickers en schoenveters was dan ook een creatief concept dat mensen van alle leeftijden wel een goede indruk gaf. Volgens mijn calculaties zit de totale omzet ergens dicht bij de € 1000. Dat is voor een eerste deelname aan deze campagne een geslaagde missie denk ik. Mijn collega’s zullen er zeker van genieten.

Hoe voelt het om sociaal werker te zijn in Zuid-Afrika? Het is een beroep dat vele nieuwe grenzen deed openbreken, zeker wanneer je in een NGO werkt. Je moet alles zelf doen, hoeft niet te veel te verwachten van de overheid, en krijgt met enorme werklasten te maken (wat iets is waar ik wel min of meer van bespaard bleef). Als ik daar zou gestaan hebben als een professionele beroepskracht zou het loon zeker niet aantrekkelijk geweest zijn. Het beroep wordt nog hard ondergewaardeerd in de samenleving. Dat is toch wel ironisch, omdat er een gigantische nood is aan mensen zoals wij om misbruik, verwaarlozing, druggebruik en dergelijke meer te bestrijden. Ik heb geleerd dat je een enorm hart moet hebben voor het werk, omdat je anders een vogel voor de kat bent. In de praktijk zijn er sociaal werkers bij ons geweest die al na dagen, zelfs nog maar na een week ontslag namen omwille van de grote werklast waar zij niet tegen opgewassen waren. De gedrevenheid en vastberadenheid om kinderen een veilige omgeving te geven is wat je nodig hebt om het lang vol te kunnen houden. Je moet in die opdracht opboksen tegen vele complexe structuren (die niet toevallig vanuit de overheid komen). Ik doe echt mijn hoed af voor een organisatie die 1 hoofd sociaal werker heeft, en 1 assistent sociaal werker, die samen meer dan 200 pleegouderdossiers behandelen, om dan nog maar te zwijgen over alle meldingen rond kindermisbruik. Het is een werklast van ongekende grootte, en toch voelde ik me daar zo thuis dankzij de familiale sfeer, de ruimte voor een lach, en de wil om elke dag hard te werken. Zoiets kan je minstens knap noemen.

De eindevaluatie van mijn stage was uitstekend. Ik heb echt het idee dat mijn collega’s mij in de hemel prijzen omwille van mijn inzet in de afgelopen vier maanden. Ik blijf natuurlijk bescheiden, maar dit is toch iets dat me ongelofelijk veel vertrouwen geeft, geloof in eigen kunnen, en dat geeft me alles wat ik nodig had om deze opleiding in stijl af te sluiten.
Als ik eender welke dag terugkijk op wat ik heb gedaan in mijn leven zal ik altijd zeggen dat de keuze om dit te doen één van de beste keuzes in mijn volledige leven is geweest.

Okay, nu wil ik wat meer over the fun part in South-Africa vertellen aan jullie. Ik heb in deze vier maanden het volle potentieel van mijn sociaal karakter ingezet om nieuwe vrienden te maken waar ik ook was.
Ik had duidelijke intenties om mensen (vooral dan Zuid-Afrikaners) te ontmoeten en daar vaak mee af te spreken. Dat is voor mij uitstekend verlopen. Ik heb gezien dat Zuid-Afrikaners ten aanzien van internationale studenten zoiets hebben van: “Wij willen jullie graag iets laten zien van ons land en onze cultuur, en wij verwachten daar niets voor terug te krijgen”. Zolang zij je maar kunnen plezieren, is het allright voor hen.

Een greep uit wat leven in Zuid-Afrika voor mij betekende, zou ik graag aan de hand van een aantal activiteiten die ik heb gedaan willen opsommen hieronder:

• Binnen de universiteit deelnemen aan een cantus dat binnen de studentengemeenschap wordt gepromoot als zijnde: “a 600 year old tradition coming from Belgium where people come together to sing songs and drink beers”
• Op een hunting-expeditie geweest waar we op jacht zijn gegaan achter Springbokken (hebben wel geen kunnen doodschieten, but at least I was able to hold a decent gun in my hands). Voordien was er uiteraard the shooting-range practice waar ik mijn eerste echte kogels heb mogen afvuren

De andere voorbeelden zijn te betekenisvol om ze maar enkel in opsommingen te gebruiken. Één daarvan is het kuieren (Afrikaans voor praten) met mensen. Ik kan het me talloze malen herinneren dat ik met Afrikaners op restaurant ging om te gaan eten, wat een ideaal moment was om alle bezorgdheden langs de kant te schuiven en gewoon te praten over van alles en nog wat. Het is dan ook geen enkel probleem om het braaien daar bij te betrekken wat traditioneel veel vlees eten en pintjes drinken + kuieren voorstelt. Ik heb het veel gedaan en zou het nog lang vele keren kunnen doen, er is niets simpeler in Zuid-Afrika dan dit.

Nu komen we bij een sleutelervaring, één die mijn verblijf een uniek karakter heeft gegeven: Roadtrip to the Kalahari, close the Botswana border. Wanneer je dit leest moet je mond eigenlijk al volledig openvallen.

Met mijn twee beste Zuid-Afrikaanse vrienden heb ik het plan gemaakt om met de ‘bakkie’ wat het gemakkelijkst te omschrijven is als een ‘standard pick-up truck’ een rondreis te maken naar aparte oorden. We hebben ons voorbereid op alles, we namen een tent mee, ons eigen water, voedsel, survival materiaal, en tenslotte de volgende sleutelattributen: 3 glazen, een koelbox met zakken ijsblokken, limoenen, en flessen tonic, met een paar flessen gin om het beste drankje te kunnen produceren namelijk G&T! Man wat was dit lekker!

We reden door het Wilde Westen van Zuid-Afrika, waar je op zandwegen af en toe een gebouw langs de road zag staan, lokale winkeltjes waar je mensen altijd kon aanspreken over directions. Soms zagen we een leuke boom langs de weg staan waarvan we dachten: “Hey hier kunnen we wel een mooie foto van maken!”
Je reed naar waar je wou, je was zo vrij als een vogel, en most importantly het weer was gewoon stralend zonnig (by the way, ik heb in vier maanden Zuid-Afrika maar twee keer gezien dat het zo hard aan het regenen was dat de straten onder water liepen in een paar minuten tijd, en misschien zo’n drie keer zeer lichte regenval heb gevoeld, dat is alles!).

Op zoek naar een plek om te overnachten, moet je niet ongerust geraken wanneer je Afrikaners bij je hebt. Je gaat gewoon op zoek naar een boer in de omgeving, die je altijd verwelkomt in zijn huis om rond de tafel een good old conversation te doen, en hij kan je wel meteen zeggen wat de prachtigste plek is om in te overnachten. De eerste nacht waren we wat dieper in de natuur gereden waar we een heel grote boom zagen waaronder een tentflap lag die door eerdere doorkruisende avonturiers werd gebruikt. Je bevindt je daar in het middelpunt van alle omliggende natuur, je zit er rustig en hebt van niets of niemand last. Ieder van ons nam zijn opplooibaar stoeltje in de hand om op een mooie plek de zonsondergang te kunnen zien met een borrel G&T in de hand. De prachtigste taferelen komen vaak van simpele dingen voort. South-Africa => the land of opportunities!

De volgende dag zijn we doorgegaan tot aan de grens vlakbij Botswana waar we de ‘bakkie’ geparkeerd hebben vlakbij een meer. Een 20-tal meter in dat meer zag je een omheining in de vorm van stevige houten balken omgeven door lijnen van prikkeldraad. Wanneer het 9u s’avonds was vonden we het tijd om onze uithouding eens te testen door over de omheining te klimmen en voet te zetten in Botswana. De veiligheid werd op deze manier geregeld: je neemt een lang touw, en maakt één uiteinde vast aan een plastieken flesje waar wodka in zit, het andere uiteinde maak je vast rond de middel van iemand anders. Ik hield het flesje vast en hield zo dus goed contact met de vriend die een aantal meter verder was.
Uiteindelijk konden we alledrie zeggen: “We did it!” Zwemmen tot in Botswana is toch iets unieks om de grens over te steken!
De trip was dus fantastisch. Eentje om voor altijd in te kaderen!

Dan is er nog een ervaring waar ik mijn laatste volledige weekend in Zuid-Afrika aan heb besteed: het bezoeken van de boerderij van mijn beste vriend Christian. Een plek gelegen in Rustenburg, 1000 hectare grond met wildgroei waar 200 koeien, kudu’s, fazanten, jakhalzen en nog meer dieren zaten. Ik heb daar mijn beste vriend zijn familie mogen ontmoeten die voor mij één van de vriendelijkste mensen op aarde zijn. In dat weekend heb ik een verkorte farmerpraktijkcursus mogen doen, waarin ik met een kettingzaag hout heb mogen zagen, waar ik mee geholpen heb met de horens van koeien af te snijden en dicht te branden, oude telefoonpalen helpen afbreken en ijzerdraad oprollen. Het was zo leuk om de familieboerderij een handje te kunnen helpen, want op die plaats wordt altijd wel iets gedaan.
Die eerste nacht was één van mijn kortste nachten ooit. Ik ging slapen om middernacht om tegen 3u terug op te staan voor iets heel bijzonders: varkensvlees gaan snijden in de lokale kerkgemeenschap van Rustenburg.
Ik stapte in de ‘bakkie’ met een deftige schort en een serieus mes waar ik kilo’s vlees mee ging snijden. Vanuit het donkere buitenlicht stapte ik in een grote zaal binnen waar zo’n 200 mensen allemaal achter tafels stonden vlees te snijden, wat een atmosfeer! Het geslachte vlees wordt verwerkt in diverse vleesproducten dat als middel wordt aangereikt aan de schoolgemeenschap die zich vlak naast de kerk bevindt. Eind juni wordt een soort van publiek schoolfeest gegeven waarin al het verwerkt vlees wordt verkocht aan de bevolking terwijl de opbrengsten naar de school gaat. Deze heeft het geld heel hard nodig omdat leerkrachten daar heel slecht betaald worden en alle mogelijke steun meer dan welkom is.

Het was voor mij meteen duidelijk hoe betrokken de gemeenschap is bij het helpen van elkaar. Mensen komen om 3u-4u s’morgens naar de kerk om tot 7u geslachte varkens om te zetten naar diverse vleesproducten. Is echt schitterend om te mogen zien!
Toen ik zondagavond teruggereden ben naar Potch, stopte ik met mijn vriend nog op een prachtige plek om de beste zonsondergangsfoto’s te mogen nemen die ik ooit heb gemaakt.

En toen die zondag voorbij was, waren mijn laatste 3 dagen in Zuid-Afrika een feit. Ik heb met belangrijke vrienden van mij nog afgesproken. Het lijkt misschien hard op een afscheidsconversatie, maar zo heb ik het niet benaderd. Het is gewoon dat aangename gevoel van eerder herbeleven, en de laatste keren in de mogelijkheid zijn om de Afrikaanse taal te mogen aanhoren. Ik heb een mooie indruk over deze taal, kan het vlot verstaan en kan het ook verstaanbaar spreken.

Beste mensen, dit is mijn laatste blog naar jullie dat ik schrijf, en in tegenstelling tot de vorige delen ga ik nu niet eindigen met een quote van Nelson Mandela, maar met eentje van mezelf. Ik probeer een quote te maken die een indruk geeft over wat deze vier maanden voor mij betekent hebben.

“Zuid-Afrika heeft zorgwekkende problemen zoals HIV/AIDS, armoede, werkloosheid en corruptie, maar in Zuid-Afrika heb ik de allervriendelijkste en meest sociale mensen in mijn leven leren kennen.” Wouter De Roover